Ένα live για το φίλο μας Lester
Συναυλία Αλληλεγγύης στο φίλο μας Λέστερ
Το Σάββατο 28 Οκτώβρη – Στοά 60
Έναρξη 21:300
Είσοδος: Εισοδος ελευθερη (θα υπάρχει κουτι ελεύθερης συνεισφοράς)
Σου ‘χω πεί για τον φίλο μου τον Lester ;
Μια σταλιά άνθρωπος θα σου φανεί…
Κι όμως, μέσα του κρύβεται ένας καινούριος κόσμος ολάκερος!
Ο Lester γεννήθηκε στη Managua, την πρωτεύουσα της Nicaragua to 1964, οι γιαγιάδες του Mayas, οι παππούδες του Παλαιστίνιος (ο ένας) και Ιρλανδός (ο άλλος).
Τα πρώτα του χρόνια τα έζησε δίπλα στις ακτές του Ατλαντικού ζώντας με τη γιαγιά του,και αργότερα ξεκίνησε το σχολείο στην πρωτεύουσα, την Managua… Δε σε εντυπωσίασε τίποτα μέχρι εδώ, το ξέρω… Αλλά κάτσε να δεις πώς μπορεί να αλλάξει η ζωή του ανθρώπου σε μια στιγμή μέσα…
Στα 14 του, εμπνέεται από το κίνημα των Sandinistas, οι οποίοι έχουν ήδη ξεκινήσει τον αγώνα τους ενάντια στον δικτάτορα της Nicaragua και αγαπημένο των Αμερικανών, Somoza. Ο αγώνας αυτός, σημάδεψε τη χώρα, τη Λατινική Αμερική, τον κόσμο ολάκερο, αλλά και τον ίδιο τον Lester, δραματικά…
Στις συγκρούσεις με τους Somocistas τραυματίζεται σοβαρά ο αδερφός του, ο Carlos, και μεταφέρεται στην Κούβα για να του παρασχεθειατροφαρμακευτική
Οι Κουβανοί του Fidel φρόντισαν τον Lester από εκείνη τη στιγμή και μετά. Συνέχισε εκεί το σχολείο για 6 χρόνια, και το 1984 επιστρέφει στη χώρα του για να εργαστεί για τους Sandinistas οι οποίοι είναι πλέον στην κυβέρνηση.
O Lester δουλεύει για την νεολαία των Sandinistas και, κάπου εκεί, σε ένα από τα νησιά του αρχιπελάγους Solentiname, έρχεται σε επαφή με την ζωγραφική όπως αυτή εκφράζεται μέσα από την ιδιαίτερη τεχνοτροπία που χρησιμοποιούν οι ιθαγενείς κάτοικοι του νησιού. Εντυπωσιάζεται, αλλά δεν ήταν τότε που άρχισε να ζωγραφίζει και ο ίδιος…Πώς θα μπορούσε άλλωστε…
Από το 1985 έως το 1988 βγαίνει στη ζούγκλα, Sandinista επαναστάτης ενάντια στους υποστηριζόμενους από τους Αμερικανούς, Contras…
Επιστρέφοντας από το αντάρτικο ξεκινάει σπουδές αρχιτεκτονικής στο Πανεπιστήμιο, τις οποίες και δεν έμελλε να ολοκληρώσει μέχρι και σήμερα…
Το 1991, απογοητευμένος από την ήττα των Sandinistas στις εκλογές, αλλά και από τις πολιτικές που ακολούθησε η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση που τους διαδέχτηκε, φεύγει από τη χώρα για την Αμερική.
Μένει εκεί 5 χρόνια και έπειτα, αποδεχόμενος πρόσκληση Ελλήνων φίλων του από τα χρόνια της Επανάστασης (ναι, αρκετοί Έλληνες βοήθησαν τους Sandinistas ) ταξιδεύει για την Κύπρο, και απο κεί για την Ελλάδα…
Η Ελλάδα τον υποδέχτηκε όπως υποδέχεται και σήμερα τους μετανάστες και τους πρόσφυγες: με το σκληρό της πρόσωπο…Ο Lester δε θα σου το πει, αλλά αυτή είναι η αλήθεια…
Στην Ελλάδα όμως ήταν που καταπιάστηκε με την τέχνη της ζωγραφικής, έτσι όπως την αγάπησε στο νησί Solentiname. Ζωγράφιζε για τον εαυτό του, ή για να δώσει δώρα στους φίλους του όταν ήταν καλεσμένος (λίγα τα λεφτά ξέρεις), ακόμα και για να πληρώσει τον φούρναρη, για το ψωμί της ημέρας, όταν δεν είχε τα χρήματα…
Αυτοδίδακτος.
Κι όμως! Από στόμα σε στόμα ο Lester άρχισε να γίνεται γνωστός, και έφτασε στο σημείο να μπορεί σήμερα να επιβιώνει από την τέχνη του! Έζησε στην Ελλάδα μια δεκαετία, και τον περισσότερο καιρό τον πέρασε στην Κρήτη όπου ακόμα έχει φίλους που τον θυμούνται με νοσταλγία.
Το 2006 επέστρεψε στη χώρα του και από τότε ζει εκεί, φιλοξενώντας πάντα τους φίλους του από την Ελλάδα και την Κρήτη που τον επισκέπτονται κατά καιρούς. Άνοιξε και μια ταβερνούλα, τη “Θάλασσα” (ναι, στα ελληνικά) στο νησί Ομετέπε στη λίμνη της Νικαράγουα. Εκεί μαγείρευε σε φίλους και περαστικούς συνταγές της χώρας του αλλά και της Ελλάδας, όπως τις αγάπησε αυτά τα δέκα χρόνια.
Δυστυχώς όμως, τον χτύπησε “κακή αρρώστια” το Λέστερ. Για να μη χάσει το πόδι του, θα πρέπει άμεσα να γίνει μεταμόσχευση ενός πανάκριβου μοσχεύματος στο γόνατο. Ντράπηκε να μας ζητήσει βοήθεια -”περνάτε κι εσείς δύσκολα στην Ελλάδα τώρα”- αλλά φίλοι και γνωστοί μαζευτήκαμε και σκαρφιστήκαμε χίλιους δυο τρόπους να βοηθήσουμε αλληλέγγυα το φίλο μας το Λέστερ να μαζέψει τα χρήματα που χρειάζονται για τη μεταμόσχευση.
Αλληλεγγύη λοιπόν από την Ελλάδα μέχρι τη Νικαράγουα!
«Μαργαρίτα, είναι ωραία η θάλασσα
Και ο Άνεμος φέρνει μια ευωδιά λεμονανθούς :
Που είναι η αναπνοή σου:
Κι αφού μακριά μου πας,
Κρύψε κορίτσι μου μια σκέψη,
Για κάποιον που μια μέρα
Ένα παραμύθι ήθελε να σου πει…»
Rubén Darío, Νικαραγουανός ποιητής (1867 – 1916)
