Social Waste

Από το Καστελόριζο του 2010 στο ΟΧΙ του 2015

29 Ιουνίου 2011, Σύνταγμα

Το μόνο που θυμάμαι ήταν τα πρόσωπα των φίλων μου καλυμμένα με Μαλόξ, δακρυγόνα και μολότοφ παντού -ακόμα και μέσα στο Μετρό πετάξανε δακρυγόνα οι αθεόφοβοι-  τα ΜΑΤ και τους ΔΙΑδες να αφηνιάζουν και να χτυπάνε όποιο πετύχαιναν και –πάνω απ’όλα- εκείνα τα άτιμα, ψυχρά, και επαναλαμβανόμενα «Ναι σε όλα» στο ράδιο, εκ μέρους της πλειοψηφίας των βουλευτών.  Ήταν η μέρα που θα ψηφίζονταν (ή θα καταψηφίζονταν, όπως μάταια ελπίζαμε) το Μεσοπρόθεσμο που έφερνε μαζί του την περαιτέρω συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους και του δημοσίου τομέα, καθώς και ιδιωτικοποιήσεις της δημόσιας περιουσίας. Βρισκόμασταν τότε στο απόγειο του Κινήματος των Πλατειών, και οι Πλατείες είχαν καλέσει σε 48-ωρη απεργία ξεκινώντας από τις 28 του μήνα, ενώ για την επομένη –την ημέρα της ψηφοφορίας- το σχέδιο προέβλεπε την «περικύκλωση» της Βουλής έτσι ώστε να μη μπορέσουν να μπουν μέσα οι βουλευτές και να ψηφίσουν το άτιμο το Μεσοπρόθεσμο. Ή ακόμα κι αν έμπαιναν, να ένιωθαν την πίεση του κόσμου απ’έξω και να ψήφιζαν ΟΧΙ. Φιλόδοξο σχέδιο θα πεις, Δον Κιχoτικό ίσως, αλλά αυτή ήταν η απόφαση της Συνέλευσης της Πλατείας.

Απέτυχε.

«Ναι σε όλα» λέγανε οι βουλευτές…δακρυγόνα…Μαλόξ… «Δεν μπορώ να αναπνεύσω»…χημικά…ξύλο… «Πείτε και κάνα όχι ρε γαμώτο!»…ΔΙΑδες… ΜΑΤ…συλλήψεις…λιποθυμίες…και πάλι «Ναι σε όλα»…

Νομίζω αυτά τα «ναι σε όλα» μας πόνεσαν περισσότερο από όλα τα χημικά και το ξύλο των μπάτσων.

Ιούνιος 2015. Φλωρεντία

Όπως πολλοί από τους φίλους μου, μια γενιά μορφωμένων παιδιών (ευτυχώς προλάβαμε την δωρεάν και δημόσια παιδεία σε αυτή τη χώρα) δε ζω πλέον στην Ελλάδα, αλλά παρακολουθώ τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις και προσπαθώ  να ενημερώνω –όσο μπορώ- τους ανθρώπους που δε μιλούν ελληνικά σχετικά με την οικονομική και κοινωνική καταστροφή που τραβάει η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια.

Ξέρετε, όταν τελειώναμε τις σπουδές μας, μας αποκαλούσαν «Γενιά των 700 ευρώ» και θεωρούνταν εξαιρετικά δύσκολο να επιβιώσουμε στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, ή τις άλλες μεγάλες πόλεις με τον κατώτατο –τότε- μισθό των 700 ευρώ. Πού να ξέραμε ότι πέντε χρόνια αργότερα, εξαιτίας των μέτρων λιτότητας που επιβλήθηκαν από τους οικονομολόγους της Τρόικα και από μια σειρά δουλικών ελληνικών κυβερνήσεων, ο κατώτατος μισθός θα έπεφτε γύρω στα 500 ευρώ, οι μισθοί των γονιών μας και οι συντάξεις των παππούδων και των γιαγιάδων μας (που δεν ήταν και τόσο υψηλοί έτσι κι αλλιώς) θα μειώνονταν κατά 30-40%, ότι η ανεργία θα χτυπούσε 28%, ότι η ανεργία των νέων θα έφτανε στο 50 και το 60%, ότι ένα νέο-ναζιστικό κόμμα θα ήταν στη Βουλή, και ότι τα ποσοστά αυτοκτονιών θα τετραπλασιάζονταν. Την ίδια στιγμή, το χρέος εκτοξεύτηκε στο 180% του ΑΕΠ, ενώ οι πλούσιοι συνεχίζουν να πλουτίζουν (ποιος εξάλλου θα επωφελούνταν από τη μείωση των μισθών κατά 40% αν όχι αυτοί που τους δίνουν;), και πολλοί από μας -200.000 για να είμαστε ακριβείς: το 2% του πληθυσμού δηλαδή- εξαναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν εξαιτίας της κρίσης. Η μεγαλύτερη «διαρροή μυαλών» (brain drain), φυγή εξειδικευμένου και μορφωμένου εργατικού δυναμικού δηλαδή, στον κόσμο, όπως έγραψε και ο Guardian.

Τα παραπάνω δεν είναι συμπτώσεις. Είναι το άμεσο αποτέλεσμα των κοινωνικών και οικονομικών πολιτικών της Τρόικα και εκείνων των «ναι σε όλα» των ελληνικών κυβερνήσεων. Αποτέλεσμα δηλαδή ακριβώς των ίδιων πολιτικών που η Ελλάδα πιέζεται σήμερα να συνεχίσει.

Αυτή τη φορά όμως η κυβέρνηση –αυτή του Αλέξη Τσίπρα- μας ρωτάει τι (δεν) θέλουμε να πράξει.  Και για μια φορά, επιτέλους έχουμε την ευκαιρία να πούμε οι ίδιοι εκείνο το «όχι» που δεν έλεγαν οι βουλευτές που υποτίθεται ότι μας εκπροσωπούσαν τόσο καιρό! Το χρωστάμε στους φίλους μας που μετανάστευσαν, στους γονείς και τους παππούδες μας που είδαν τους μισθούς και τις συντάξεις τους να συρρικνώνονται, στους συντρόφους μας που χτυπήθηκαν από τους μπάτσους και συνελήφθησαν, και -πάνω απ’ όλα- το χρωστάμε στους νεκρούς μας: στον Παύλο και τον Σεχζάτ που δολοφονήθηκαν από τους Χρυσαυγίτες, και στους χιλιάδες που αυτοκτόνησαν τα τελευταία πέντε χρόνια.

Είναι θέμα αξιοπρέπειας.

Και η αξιοπρέπεια είναι κάτι που δε μετριέται και δε χωράει στα οικονομικά μοντέλα των οικονομολόγων της Τρόικα, αλλά μπορεί να δώσει τη δύναμη στους εξευτελισμένους να σταθούν στα πόδια τους και να αντισταθούν σε αυτούς που τόσο πολύ τους έχουν εξευτελίσει.