Social Waste

Το πιο όμορφο μου τραγούδι το χω σ’ ένα συρτάρι
Μια λευκή είναι σελίδα, μ’ ένα στυλό παραδίπλα
Στο μυαλό μου το φτιάχνω, κι όταν θα ’χω σαλτάρει
Θα ’ρθω μπροστά σου και θα κάνω την μεγάλη την τριπλά…

Μαζεύω χρόνια, για τη σκακιέρα μου πιόνια
Μέσα στη νύχτα λαμπιόνια και για το κρύο σεντόνια
Μαζεύω λέξεις, να ’χεις πολλές να διαλέξεις
Κι όλες τραγούδι τις φτιάχνω και -θα το δεις – θα το προσέξεις
Θα βάλω μέσα όλα της νύχτας τ’ αστέρια
Και μυρωδιά απ’ τα παιδικά μου καλοκαίρια
Τρελά νυχτέρια και μόνο όπλο στα χέρια
Αυτά τ’ απίθανα, του λόγου, τα μαχαίρια
Θα βάλω μια γλυκιά ανατολή από την Κρήτη
Κι απ’ τη Θεσσαλονίκη μελαγχολικό δειλινό
Θα ’χει το πείσμα και την πίστη του ερημίτη
Θα ’ναι πικρό σαν το αντίο το στερνό
Θα του φορέσω κουρέλια και ξυπόλητο θα ’ναι
Για να γνωρίζει τον πόνο και ν’ αγαπά όσους πεινάνε
Και θα το λέω τις νύχτες, μόνο τις νύχτες
Να ’χουν παρέα οι μόνοι και οι ξενύχτες
Μα θα στο φέρω, θα το δεις, θα τ’ ακούσεις σου λέω
Αν το γουστάρεις τιμή μου κι αν δε σ’ αρέσει θα φταίω
Δεν ξέρω πότε και πόσο καιρό θα μου πάρει
Όμως το πιο όμορφο τραγούδι μου το ’χω σ’ ένα συρτάρι

Το πιο όμορφο μου τραγούδι το ’χω σ’ ένα συρτάρι
Μια λευκή είναι σελίδα, μ’ ένα στυλό παραδίπλα
Στο μυαλό μου το φτιάχνω, κι όταν θα ’χω σαλτάρει
Θα ’ρθω μπροστά σου και θα κάνω την μεγάλη την τριπλά…

Έχω μια ιδέα τρελή κι αν ωριμάσει, θα σπάσει
Τα σύνορα του μυαλού μου και -θα το δεις – θα σε φτάσει
Θα σου μιλήσει -όχι σ’ ανθρώπινη γλώσσα
Γιατί σ’ αυτήν σου ’χουνε πει τόσα και τόσα
Εμείς αλλιώς θα τα πούμε, αρκεί τον χρόνο να δώσεις
Δε θα σου μείνουν κουβέντες, μόνο όσα νιώσεις
Και θα ’ναι ωραίο σα μυρωδιά απ’ ανοιξιάτικο λουλούδι
Θα μιλάει στις καρδιές το πιο όμορφό μου τραγούδι
Θα έχει γκρίζα μαλλιά και στην καμπούρα τα χρόνια
Θα ’χει του δέντρου τη γνώση κι επιμονή απ’ τα τριζόνια
Βροχές και χιόνια δε θα λογαριάζει
Σαν το νερό του ποταμού όλο θ’ αλλάζει
Θ’ αλλάζει χρώματα, αρώματα ,στόματα, χώματα
Σκέψεις και λέξεις, ιδέες, καμώματα
Γόνατα θα’ χει ,που λες, πληγιασμένα
Και κάτι από μένα, μυαλά διψασμένα
Τα χέρια απλωμένα, σε χέρια δοσμένα
Σε σένα από μένα, σε μένα από σένα
Και θα στο φέρω όταν θα ’χει πια βραδιάσει
Για όλα τα μίζερά μου χρόνια να ρεφάρει
Κι όταν θα ξέρω λίγο τόπο πως θα πιάσει
Τότε και το τραγούδι μου θα βγει απ’ το συρτάρι

Το πιο όμορφο μου τραγούδι το χω σ’ ένα συρτάρι
Μια λευκή είναι σελίδα, μ’ ένα στυλό παραδίπλα
Στο μυαλό μου το φτιάχνω, κι όταν θα ’χω σαλτάρει
Θα ’ρθω μπροστά σου και θα κάνω την μεγάλη την τριπλά…