Social Waste

Λίγη η γνώση μας, πολλά τα συναισθήματα και τα απωθημένα μας. Αρκετά για να μας σπρώξουν στο χαρτί και να γράψουμε για αυτό το χώμα, ένα χώμα που τραγουδήθηκε από πολλούς, ένα χώμα που έχει ξεράνει στο αίμα, ένα χώμα που πάνω του έγιναν πολλά και που δεν πρέπει να ξεχαστούν.

Ευτυχώς ή δυστυχώς η πίκρα για όσα έγιναν και γίνονται είναι μεγάλη και ακόμα μεγαλύτερο το μίσος για όλους του βλάκες που το πάτησαν και του άφησαν αγιάτρευτες πληγές προσπαθώντας να ξεπλύνουν την μαλακία τους στο αίμα αυτών που πάλεψαν για το αλλιώτικο.

Η βλακεία μένει, γιατί να αλλάξει άλλωστε αφού πιάνει τόπο; Κοντά και το ψέμα ίδιο κι απαράλλαχτο. Ένα ψέμα που είναι διάχυτο και ολοφάνερο παντού.

Δυο μάτια ανοιχτά και μια απλή λογική φτάνουν για να γίνει εύκολα κατανοητό. Αλλά μήπως μας έμεινε κι αυτή;

Κάποιοι την θέλουν στα μέτρα τους και δυστυχώς την φέρνουν, ξεκινώντας το κόλπο από ένα θρανίο και μια «υπερπολύτιμη γνώση» και συνεχίζοντας το με κάθε μορφή «βιασμού του νου».

Δυστυχώς ο λόγος μας για αυτό το χώμα είναι πικρός, αλλά το αντίθετο θα ήταν υποκριτικό. Τα όμορφα που έχουν ανθίσει πάνω του είναι αρκετά και με αληθινά ωραία αρώματα , αλλά η ανθρώπινη βρώμα δύσκολα καλύβεται.

Λίγο ψάξιμο χρειάζεται για να φτιάξουμε ένα κράμα απ’ τα ωραία και τα άσχημα που γέννησε αυτός ο τόπος. Εμείς είπαμε να τα κάνουμε τραγούδια. Ίσως να μην καταφέρουμε τίποτα αλλά είναι η ανάγκη μας.

Αυτό το χώμα χρειάζεται πολλά περισσότερα λόγια αλλά μάλλον δεν τα πηγαίνουμε και τόσο καλά σ’ αυτά. Όποιος ψάξει θα βρει την αλήθεια του φτάνει να σκέφτεται. Εμείς ακόμα στο ψάξιμο είμαστε, και θα ’μαστε για πολύ μάλλον.

Social Waste 17/09/2002

Μεγάλη η πίκρα μα πιο μεγάλο το μίσος
Τα ’χω μπλέξει θα μου τάξω πως μια αλήθεια για ίσκιος
Θα μ’ αγκαλιάζει με την γλυκιά της δροσιά
Και θα με ντύνει όσο πάει με μια δικιά μου φορεσιά
Βγάζω πικρή μιλιά μαζί με στόματα χαμένα
Είναι ότι απέμεινε ατόφιο δίπλα σε κάτι θαμμένα
Σ’ αυτό το χώμα που έχει ξεράνει στο αίμα
Δεν το ανέχομαι να βλέπω να διαβρώνεται από ψέμα
Απωθημένα μου μικρή μου γνώση και φωτιά μου
Φτιάξτε κράμα και βγάλτε όσο πιο άγρια τη μιλιά μου
Κι η ματιά μου σέρνει θολούρα κι αυτή
Μα απ’ όσα αντίκρισε δεν ήθελε πολύ να σκιαχτεί
Είδα τα νιάτα μου σ’ ένα θρανίο καθισμένα
Δεν με ρώτησε κανείς γιατί να νιώθουν προδομένα
Πιο πολύ όμως χαμένα απ’ αρώματα πνιγμένα
Σε κελί από κουτιά και βιβλία κλειδωμένα
Όλα χρεωμένα σε μια γνώση που το στόμα βουλώνει
Του δίνει λόγια και σκοπό να τραγουδήσει καμαρώνει
Σέρνει λάθη αλλονών μένει το χώμα ξερό
Αυτό πατιέται από βλάκες που αλλάζουν μάσκες στον καιρό

Αυτό το χώμα….δεν κουράστηκε ακόμα
Τρέφει μια ατέλειωτη σιωπή κι ας είναι λιώμα
Αυτό το χώμα…. με φιμωμένο το στόμα
Αφήνει πάνω του αγιάτρευτη απ’ το χρόνο βρώμα
Αυτό το χώμα έχει ανεχτεί και θ’ αντέξει κι άλλα τόσα
Το φαντάζομαι με ακούραστη και πύρινη γλώσσα
Να κρίνει αυτούς που το προδώσαν στ’ όνομά του
Έτσι ίσως κάποτε να έρθει κι η σειρά του

Βγάζουν τα σπλάχνα μου φωτιά τα σωθικά μου σπαράζουν
Έτσι μπράβο δεν το γουστάρω να ησυχάζουν
Μην μ’ αφήσετε μονάχο έχω ταξίδι μεγάλο
Ας ήταν να ’ρθουν πολλά το τελευταίο στο διάολο
Δεν θέλω άλλο από λόγια και φωνές
Ποτέ δεν έπαιρνα απ’ αυτά είχα παρέα κρυφές στιγμές
Και το ξερό μου δεν λέει αλλού να γυρίσει
Αυτό είχε απο νωρίς κάπου το ψέμα μυρίσει
Σ’ αυτό το χώμα που από παλιά κλείνει το μάτι
Δεν το λυπήθηκε ποτέ μεγάλο το άχτι
Τώρα βγαίνει σ’ οθόνες φοράει γλυκόλογα και γνώσεις
Σου κάνει δώρο τ’ άρωμα του πριν προδώσεις
Αλλάζει χρώμα μυρωδιά φάτσες και λέξεις
Το βαφτίσανε τέχνη τόσο ωραίο που να πιστέψεις
Το φωνάζουν δειλά από μπαλκόνια ρουφιάνοι
Μένει κρυφό σ’ αξιοσέβαστες στολές έτσι να πιάνει
Βγάζει λόγο καλυμμένο από νόμους και θεούς
Πίσω από έδρες και λιβάνια χαιδεμένοι απ’ τους καιρούς
Σεργιανάει τη νυχτιά σκατά μυαλά το κουμαντάρουν
Ηλίθιες μουσικές εδώ κι εκεί το σιγοντάρουν
Όλα αυτά σ’ αυτό το χώμα που έχει ψέμα για στέμμα
Ποτισμένο με πουστιά και λυτρωμένο από αίμα
Κι ότι αξίζει μια ζωή θα είναι θαμμένο
Σκάψε μόνος θα το βρεις σε μια γωνιά ξεχασμένο

Αυτό το χώμα….δεν κουράστηκε ακόμα
Τρέφει μια ατέλειωτη σιωπή κι ας είναι λιώμα
Αυτό το χώμα…. με φιμωμένο το στόμα
Αφήνει πάνω του αγιάτρευτη απ’ το χρόνο βρώμα
Αυτό το χώμα έχει ανεχτεί και θ’ αντέξει κι άλλα τόσα
Το φαντάζομαι με ακούραστη και πύρινη γλώσσα
Να κρίνει αυτούς που το προδώσαν στ’ όνομά του
Έτσι ίσως κάποτε να έρθει κι η σειρά του

Αυτό το χώμα αντέχει ακόμα
Κι ας του καλύψανε του αίματος το χρώμα
Και σκίσαν σελίδες απ’ το βιβλίο της ιστορίας
Σκεπασμένα πια τα ίχνη της μεγάλης φασαρίας
Που δεν σου πανε ποτέ πως μας βρήκε εδώ πέρα
Και μας έκλεψε το γέλιο μας φωτιά και φοβέρα
Γι’ αυτό σου λέω απ’ την πουστιά τους ξεκόλλα
Και να θυμάσαι πως εδώ σ’ αυτό το χώμα γίναν όλα