Social Waste

Δεν είμαι τίποτα σπουδαίο δεν ξεχωρίζω γενικώς
Έχω χίλιες παραξενιές είμαι κι αντικοινωνικός
Ο πιο καλός ο μαθητής πάλι δεν ήμουνα ποτέ
Μα ούτε και κάνας μαλάκας φιλόσοφος του φραπέ
Η δεξιά με μισεί με την αριστερά τα ‘χω καλά
Μα τα όνειρά μου πάνε πιο πέρα απ’ την εξουσία κι είναι πολλά
Γύρω από μένα υπάρχει ένας μύθος όμως εγώ πιο μεγάλη μου νίκη
κρατάω τους στίχους μου στην έκθεση ενός δεκάχρονου στη Σαλονίκη
Άλλοι νομίζουν πως είμαι αυθεντία, αλλά στα αλήθεια μα τη μπέσα μου
Εγώ μονάχα τιθασεύω δαίμονες που κρύβω μέσα μου
Τα κορίτσια νομίζουν πως έχω τρεις- τέσσερις σε κάθε πόλη
Μα είναι φορές που η ερωτική μου ζωή θυμίζει πτώμα στη φορμόλη
Δεν έχω σπίτι δικό μου, ούτε λεφτά να αγοράσω αμάξι
Μα όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη τα πρωινά νιώθω εντάξει
Ότι κατάφερα μέχρι τώρα ας είναι λίγο το ‘κανα μόνος μου
Δε με κουβάλησε κανείς στις πλάτες του όσο μακρύς κι αν ήταν ο δρόμος μου
Κάποιοι με λένε υπερβολικό κι οτι ζω έντονα χαρά και λύπη
Είμαι λέει κι ανήσυχος πολύ και συνεχώς κάτι μου λείπει
Το ‘χε και πει κι ο Σέξπυρ, ότι φανταστείς μπορεί να σου πω για να σε φλερτάρω
Κι ίσως τις μόνες μου αλήθειες να τις λέω όταν ραπάρω
Μπαίνω στα ζόρια και γουστάρω τα μπερδέματα
Δεν ξεχωρίζω τις αλήθειες απ’ τα ψέματα
Είμαι στα όρια και κοντεύω να σαλτάρω
Μα όταν ραπάρω…όταν ραπάρω γουστάρω!
Βγαίνω στο δρόμο τον ανοίγω με τα βήματα
Έχω μπροστά μου σταυροδρόμια και διλήμματα
Κι όποτε θέλω να τον ξεγελώ τον χάρο
όταν ραπάρω…όταν ραπάρω γουστάρω!

Είμαι αγύριστο κεφάλι κι άμα μου μπει μια ιδέα δε βγαίνει
Έχω ένα όνειρο τρελό το καβαλώ και με πηγαίνει
μέχρι και τοίχους κουτουλώ και που θα πάει θα τους γκρεμίσω
κι ας φάω τα μούτρα μου απλώς για μια κλεφτή ματιά εκεί πίσω
Μ’αρέσει να γυρνώ τον κόσμο και να συλλέγω ιστορίες
Κι ας σου τις είπε κάποιος άλλος, όπως σε όλες τις κυρίες
Έβαλα στοίχημα πως θα φιλιώσω το μπορώ με το θέλω
Γιατί είμαι ανάποδο παιδί μαζί κι αλλιώτικο καπέλο
Κάνω παρέα τους μουρλούς κι οι κουζουλοί μ’ αγαπούνε
Όλοι οι άλλοι δεν έχουνε τίποτα αλλιώτικο για να μου πούνε
Σ’ένα μου όνειρο τρελό ήμασταν μπουλούκι όλοι μαζί
Και στήναμε λέει συναυλία από νησί σ’ άλλο νησί
Κι ήσουν κι εσύ κι ο χρόνος για να μη σε πάρει
Σαν άραβας αλχημιστής σε έκλεισα στο κεχριμπάρι
Έχω ένα επίμονο πάθος και μην τα βάζεις με εμένα
Γιατί έχω λόγο μαχαίρι και μια αυτόνομη πένα
Τα παιδιά στο σχολείο μα και στο δρόμο μ’ακούνε
Κι όλοι οι ράπερ του ντουνιά εμένανε μ’αγαπούνε
Και αν στα καθημερινά αγκομαχώ και φρικάρω
όλα αλλάζουν σαν ανέβω στη σκηνή για να ραπάρω