Social Waste

Νιώθω στις φτέρνες μου ξανά του Ροσινάντε τα πλευρά
Και πάμε
Μου το χε πει το μυστικό κάποιο πουλί περαστικό
Και δε φοβάμαι

Με έχεις στριμώξει στα σκοινιά με έχεις ταράξει στις μπουνιές
Είμαι ο Μοχάμεντ Άλι κι είσαι η κυβέρνηση U.S
Κρατάς πιρούνι μαχαίρι με έχεις φιλέτο στο πιάτο
Μα είμαι ο Ζαπάτα κι ο Βιγια και είσαι το Πορφιριάτο
Ήταν μη γίνει η αρχή δεν αντιστρέφεται τώρα
Κι ήταν γεμάτη η πλατεία απ’ άκρη σ’ άκρη στη χώρα
Το ψιθυρίζαν που λες οι φοιτητές στις σχολές
Το ‘χανε γράψει οι Φοίνικες στις πιο παλιές περγαμηνές
Το ‘χανε πει του Νερούδα και του Αγιέντε στη Χιλή
Το τραγουδούσαν στην Κούβα της Γκράνμα κάτι τρελοί
Στο κελί του Φρα Τζιοβάνι χρυσοποίκιλτοι αγγέλοι
Μαντόνες του Φιλίπο Λίπι, ζέφυροι του Μποτιτσέλι
Εκατό χρόνια και βάλε το λεγε ο Μάρκες στο Μακόντο
Και η θυσία του Αργεντίνου δεν πήγε στο βρόντο
Στη Μασσαλία του Ιζζό και στη γωνιά αυτή που ζω
Σου το χα πει κάποια βραδιά και δε σου φάνηκε χαζό
Τώρα στο κάνω τραγούδι με λόγια απλά να το θυμάσαι
Τα πρωινά που θα ξυπνάς τα βράδια που θα κοιμάσαι
Και λέει το κάθε του ρεφρέν λόγω τιμής
Το σάπιο κόσμο θα δεις, θα τον αλλάξουμε εμείς
Θα τον αλλάξουμε εμείς

Νιώθω στις φτέρνες μου ξανά του Ροσινάντε τα πλευρά
Και πάμε
Μου το χε πει το μυστικό κάποιο πουλί περαστικό
Και δε φοβάμαι
Μου το ψιθύρισαν που λες της ουτοπίας πειρατές
«να πας να πεις»
Τον σάπιο κόσμο αυτόν θα δεις θα τον αλλάξουμε εμείς
Θα τον αλλάξουμε εμείς

Μου το πε η Καισαριανή, μου το πε ο Όλυμπος κι η Γκιώνα
‘πα στη Μεσούντα ο Αχελώος κι ο Τάγος στη Λισαβόνα
Το είδα κάποια Κυριακή, στις ντρίμπλες του Roberto Baggio
Στο βυσσινί του Τισιανού, στο κόκκινο του Caravaggio
Το είχα ακούσει μια φορά στου Victor Jarra την κιθάρα
Τα τραγουδήσαν κάπου μακριά η Mercedes Sosa και η Violeta Parra
Το διηγούνταν ο Καπτάν Ρούβας σα παραμύθι στο Θρασάκι
Στου Μεγαλόκαστρου την Ruga Maistra, σε κάποιο βιβλίο του Καζαντζάκη
Στην Αθήνα κάποιο χέρι με σπρέι σε τοίχο το ‘χε γράψει
Μου το χε ‘στειλε σ’ ένα του γράμμα απ’ τη φυλακή ο Antonio Gramsci
To φώναζαν στο Μεξικό ο Ricardo κι ο Enrique Flores Magón
Κάπου θα το πήρε κι εσένα το αυτί σου, και τι θα κάνεις τώρα λοιπόν;
Της Πάτρας όλα τα σχολεία, το ‘χαν σηκώσει παντιέρα
Πριν η κυβέρνηση στείλει κενταύρους να δολοφονήσουνε τον Τεμπονέρα
Το τραγουδήσαμε μαζί, καλή παρέα, γλυκό κρασί
Το’ πε κι ο Παύλος, σε κάποιο του στίχο, πριν μας τον σκοτώσουν οι ναζί
Σε κάποιο απόσπασμα του Χρόνη Μίσσιου, μάλλον απ’ το «τα κεραμίδια στάζουν»
Θα το ‘χα διαβάσει, μπορεί και να το ’δα στα μάτια σου που με κοιτάζουν
Στο λέω κι εσένα να πας να το πεις, από ‘δω ως τα πέρατα της γης
Τον σάπιο κόσμο θα δεις, θα τον αλλάξουμε εμείς, θα τον αλλάξουμε εμείς…

Νιώθω στις φτέρνες μου ξανά του Ροσινάντε τα πλευρά
Και πάμε
Μου το χε πει το μυστικό κάποιο πουλί περαστικό
Και δε φοβάμαι
Μου το ψιθύρισαν που λες της ουτοπίας πειρατές
«να πας να πεις»
Τον σάπιο κόσμο αυτόν θα δεις θα τον αλλάξουμε εμείς
Θα τον αλλάξουμε εμείς